Κυριακή Δ΄ Λουκά

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (κατά Λουκάν η΄5-15)

 Εἶπεν ὁ Κύριος την παραβολήν ταύτην· ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. Καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα.

Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. Ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. Οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. Τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. Τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.

Ταῦτα λέγων ἐφώνει· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

Είπε o Κύριος την εξής παραβολή: «Βγήκε ο γεωργός για να σπείρει τον σπόρο του. Και ενώ έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν κοντά στον δρόμο και καταπατήθηκαν και τα πτηνά του ουρανού τοὺς έφαγαν· άλλοι έπεσαν σε πετρώδες έδαφος και όταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, διότι δεν είχαν υγρασία· άλλοι έπεσαν ανάμεσα στα αγκάθια και όταν φύτρωσαν τα αγκάθια, τοὺς έπνιξαν τελείως· και άλλοι έπεσαν σε καλό έδαφος και φύτρωσαν και απέδωσαν εκατό φορές περισσότερο καρπό».

Οι μαθητές του τὸν ρωτούσαν τι σημαίνει η παραβολή αυτή. Και εκείνος είπε, «Σε σας έχει δοθεί το να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, αλλά στους λοιπούς δίδονται με παραβολές, για να κοιτάζουν αλλά να μη βλέπουν και να ακούν αλλά να μην καταλαβαίνουν. Η παραβολή αυτή σημαίνει τα εξής:  Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού· εκείνοι που έπεσαν κοντά στον δρόμο είναι οι άνθρωποι που άκουσαν, έπειτα έρχεται ο διάβολος και αφαιρεί τον λόγο από την καρδιά τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν. Εκείνοι δε που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος, είναι οι άνθρωποι που, όταν ακούσουν, δέχονται με χαρά τον λόγο αλλά δεν έχουν ρίζα· προσωρινά πιστεύουν και τον καιρό της δοκιμασίας απομακρύνονται. Εκείνοι που έπεσαν στα αγκάθια, είναι εκείνοι που άκουσαν αλλά  στον δρόμο τους συμπνίγονται από τις φροντίδες και τον πλούτο και τις ηδονές του βίου και ο καρπός τους δεν ωριμάζει. Εκείνοι δε που έπεσαν στο καλὸ έδαφος είναι εκείνοι που με καρδιά καλή και αγαθή ακούν τον λόγο, τον διατηρούν και καρποφορούν με υπομονή».

Ενώ έλεγε αυτά, φώναξε: «Εκείνος που έχει αφτιά για να ακούει, ας ακούει».