Βίος Αγίων

Ο Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας, μεταξύ του 4ου και 6ου αιώνα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Θεοδοσίου του Μεγάλου. Ήταν γιος πλούσιων γονέων που τον δίδαξαν από νωρίς την εγκράτεια και τη χρήση των χρημάτων για την εξυπηρέτηση και τη φροντίδα των φτωχών και των ασθενών.

Μετά το θάνατο των γονέων του, μοίρασε όλη την κληρονομιά του στους φτωχούς και πήγε στο μοναστήρι όπου αφιέρωσε τη ζωή του στον Θεό. Η ζωή του στο μοναστήρι ήταν ασκητική και αυστηρή, προκαλώντας τη ζήλια των άλλων μοναχών. Αυτό τον ανάγκασε να φύγει από το μοναστήρι και να ζήσει σε μια σπηλιά στην έρημο, αφιερώνοντας τον χρόνο του στην προσευχή και τη νηστεία μακριά από κάθε κοσμική φροντίδα.

Η φήμη της ασκητικής του ζωής έφτασε στις πόλεις, και πολλοί έτρεξαν σε αυτόν για να ζητήσουν τις πνευματικές του οδηγίες και τις προσευχές του για τη θεραπεία των ψυχών και των σωμάτων.

Παρά την απομόνωσή του, ήταν στοργικός και συμπονετικός προς τα παιδιά που αγαπούσε πολύ ο Κύριος. Ο Θεός τον αντάμειψε για αυτό το ιερό συναίσθημα, δίνοντάς του το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και να βοηθά τις γυναίκες που δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδιά. Οι γονείς έφερναν τα παιδιά τους σε αυτόν, καθώς εκείνη την εποχή υπήρχε μια θανατηφόρα ασθένεια που οδήγησε στο θάνατο όλων των βρεφών.

Η φήμη του Αγίου Στυλιανού εξαπλώθηκε σε όλη τη Μικρά Ασία και οι ειδήσεις για τις θεραπείες του έφτασαν και σε άλλες χώρες.

Ο Άγιος Στυλιανός κοιμήθηκε εν ειρήνη στην Παφλαγονία, γεμάτος πραότητα και αρετές (η ημερομηνία του θανάτου του δεν είναι γνωστή). Οι πιστοί τον έκαναν προστάτη των άρρωστων παιδιών, των ορφανών και των άτεκνων γυναικών, καθώς και της οικογένειας γενικότερα. Κρεμούσαν την εικόνα του στα κρεβάτια των παιδιών τους, πιστεύοντας στις μεσιτείες του Αγίου Στυλιανού του ασκητή. Πολλές θεραπείες πραγματοποιούνταν μέσω των μεσιτειών του.

Μέχρι και σήμερα, ο Άγιος Στυλιανός θεωρείται προστάτης των παιδιών και μεσιτεύει αποτελεσματικά στον Θεό για τη θεραπεία των παιδιών από ασθένειες καθώς και για την ατεκνία των γυναικών.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον τιμά στις 26 Νοεμβρίου κάθε χρόνο.

Τα λείψανα του Αγίου φυλάσσονται σε εκκλησία που φέρει το όνομά του στο Βουκουρέστι.

Το απολυτίκιο  του Αγίου:

“Της ερήμου πολίτης και εν σώματι άγγελος και θαυματουργός ανεδείχθης, Θεοφόρε Στυλιανέ, νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τους νοσούντας και τας ψυχάς των πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου πάσιν ιάματα.”

Προφήτης Ηλίας : Βίος και Θαύματα

Ο Προφήτης Ηλίας κατέχει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους Προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη. Στην Καινή Διαθήκη το όνομα του προφήτη Ηλία αναφέρεται πολλές φορές από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, είπε πως ο Ιωάννης θα ερχόταν «ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει Ἠλίου» (Λουκ., κεφ. α, στ. 17), θα είχε δηλαδή τα γνωρίσματα και το ζήλο του προφήτη Ηλία, θα ήταν ο ίδιος ο προφήτης Ηλίας, όπως ο λαός τον περίμενε να ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός, όταν έδωσε μαρτυρία για τον πρόδρομο Ιωάννη κι έπλεξε το εγκώμιο του, είπε πως αυτός ήταν ο Ηλίας «Αν θέλετε, να το παραλεχθείτε, αυτός είναι ο Ηλίας, που έμελλε να έλθει».

Το πιο σπουδαίο είναι ότι οι μαθητές επάνω στο βουνό, κατά τη θεία Μεταμόρφωση, είδαν τους δυο Προφήτες, τον Μωϋσή και τον Ηλία, να συνομιλούν με τον Ιησού Χριστό. Όλα αυτά φανερώνουν την ξεχωριστή θέση του προφήτη Ηλία ανάμεσα στους Προφήτες και μέσα στη συνείδηση του λαού. Ακόμα και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ακούοντας τη διδασκαλία και βλέποντας τα θαύματά του, έβλεπαν τον προφήτη Ηλία, που είχε ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός ρώτησε· «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;». Κι οι μαθητές είπαν’ «Ἰωάννην τὸν βαφτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν….».

Ο προφήτης Ηλίας έζησε τον 9 π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από τη Θέσβη (γι’ αυτό και ονομάστηκε Θεσβίτης), το σημερινό El Istib, της περιοχής Γαλαάδ, και άνηκε στην φυλή του Ααρών. Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του είδε μία θεία οπτασία: Δύο άνδρες λευκοφορεμένοι τον ονόμαζαν Ηλία, τον σπαργάνωναν με φωτιά και του έδιναν φλόγα να φάει. Τότε ο πατέρας του, πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού περιέγραψε την οπτασία στους ιερείς, εκείνοι του είπαν ερμηνεύοντας την οπτασία, ότι ο γιος του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει το Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά.

Ο Προφήτης Ηλίας άσκησε το προφητικό του χάρισμα επί 25 έτη στα χρόνια του βασιλέα Αχαάβ, που βασίλεψε στα 873 – 854 π.Χ. Ο Αχαάβ και μάλιστα η γυναίκα του Ιεζάβελ ήσαν άνθρωποι ασεβείς κι εναντίον τους ήταν ο πόλεμος του προφήτη Ηλία. Η Ιεζάβελ, που δεν ήταν ισραηλίτισσα και γινόταν αιτία να νοθεύεται η πίστη από ειδωλολατρικά έθιμα, αυτή λοιπόν κυνήγησε πολύ τον προφήτη Ηλία, γι’ αυτό κι εκείνος αναγκαζόταν διαρκώς να φεύγει και να κρύβεται. Η Ιεζάβελ κυνηγούσε τον προφήτη Ηλία όπως η Ηρωδιάδα τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Πρώτο μεγάλο σημείο, που έδωσε ο προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε και δεν έβρεξε για τριάμισι χρόνια. Σ’ αυτό το διάστημα ο Προφήτης κρυβόταν σε μια σπηλιά σ’ ένα χείμαρρο πέρ’ από τον Ιορδάνη. Εκεί υπήρχε λίγο νερό, κι ένας κόρακας του πήγαινε τροφή κάθε πρωί. Όταν στέρεψε το νερό, έφυγε ο Προφήτης και πήγε στα Σάρεπτα της Σιδωνίας· όλα αυτά με εντολή του Θεού. Εκεί φιλοξενήθηκε σε μια χήρα γυναίκα, που είχε λίγο αλεύρι και λίγο λάδι, κι όμως έτρωγαν όλο τον καιρό και δεν έλειψαν. Η χήρα γυναίκα είχε ένα παιδί κι έτυχε να αρρωστήσει και να πεθάνει. Τότε ο Προφήτης προσευχήθηκε κι ανάστησε το παιδί.

Δεύτερο μεγάλο σημείο, που έδειξε ο Προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε κι ήλθε φωτιά από τον ουρανό. Με προσταγή του βασιλέα Αχαάβ, μαζεύτηκαν τετρακόσιοι ειδωλολάτρες ψευτοιερείς, που τους προστάτευε η Ιεζάβελ. Τότε ο προφήτης Ηλίας τους προκάλεσε σ’ ένα διαγωνισμό. Του είπε κι έβαλαν πάνω στο θυσιαστήριο τα ξύλα και το σφάγιο για θυσία, και άρχισαν να τρέχουν γύρω και να φωνάζουν όλη την ήμερα τον ψεύτικο θεό Βάαλ, για να ρίξει φωτιά· «και ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόασις». Τότε ο Προφήτης τους είπε· «Κάνετε πέρα! Τώρα θα κάνω εγώ τη θυσία μου». Έκανε δικό του θυσιαστήριο, έβαλε κι έβρεξαν καλά τρείς φορές τα ξύλα με νερό κι ύστερα προσευχήθηκε. Έπεσε τότε φωτιά από τον ουρανό κι αναποδογύρισε κι έκαψε ολόκληρο το θυσιαστήριο.

Ύστερα απ’ αυτό το σημείο, ο λαός έπιασε τους τετρακόσιους ψευτοϊερείς, κι ο προφήτης Ηλίας τους τιμώρησε αυστηρά. Η Ιεζάβελ, αγριεμένη, κυνήγησε τον Προφήτη, κι εκείνος έφυγε ψηλά στο Χωρήβ, εκεί που πριν πεντακόσια χρόνια ο Μωϋσής άκουσε τη φωνή του Θεού κι είδε τη βάτο να φλέγεται και να μην καίγεται. Εκεί ο προφήτης Ηλίας κρυβόταν σε μια σπηλιά, κι ο Θεός τον δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα. Του είπε· «Ανέβα ψηλά στην κορυφή, και θα δεις το Θεό. Θα περάσει δυνατός αέρας· θα γίνει σεισμός· θα δεις φωτιά και θα περάσει ένα ανάλαφρο και δροσερό αεράκι. Ο Θεός δεν θα είναι ούτε στη θύελλα ούτε στο σεισμό ούτε στη φωτιά, αλλά στο ανάλαφρο αεράκι».

Άλλα θαυμαστά σημεία του πορφήτη Ηλία ήταν ότι διέσχισε τον Ιορδάνη ποταμό με την μυλωτή του και τέλος ότι αντί να πεθάνει ανελήφθη με άρμα πυρός στον ουρανό.

Να σημειώσουμε, ότι ο προφήτης Ηλίας, μετά από οκτώ ή δέκα χρόνια από την ανάληψη του, απέστειλε γράμματα (ίσως δι’ Αγγέλου) στον βασιλέα Iωράμ, προβλέποντας τον θάνατο του επειδή απομακρύνθηκε από την λατρεία του αληθινού Θεού: «καὶ ἦλθεν αὐτῷ ἐν γραφῇ παρὰ ᾿Ηλιοὺ τοῦ προφήτου λέγων· τάδε λέγει Κύριος Θεὸς Δαυὶδ τοῦ πατρός σου· ἀνθ’ ὧν οὐκ ἐπορεύθης ἐν ὁδῷ ᾿Ιωσαφὰτ τοῦ πατρός σου καὶ ἐν ὁδοῖς ᾿Ασὰ βασιλέως ᾿Ιούδα» (Παραλειπομένων Β’, κεφ. 21, στίχος 12).

Το δε βιβλίο Σοφία Σειράχ αναφέρει ότι: «ΚΑΙ ἀνέστη ᾿Ηλίας προφήτης ὡς πῦρ, καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ ὡς λαμπὰς ἐκαίετο…. ὡς ἐδοξάσθης, ᾿Ηλία, ἐν τοῖς θαυμασίοις σου· καὶ τίς ὅμοιός σοι καυχᾶσθαι; ὁ ἐγείρας νεκρὸν ἐκ θανάτου καὶ ἐξ ᾅδου ἐν λόγῳ ῾Υψίστου· ὁ καταγαγὼν βασιλεῖς εἰς ἀπώλειαν καὶ δεδοξασμένους ἀπὸ κλίνης αὐτῶν· ὁ ἀκούων ἐν Σινᾷ ἐλεγμὸν καὶ ἐν Χωρὴβ κρίματα ἐκδικήσεως· ὁ χρίων βασιλεῖς εἰς ἀνταπόδομα καὶ προφήτας διαδόχους μετ᾿ αὐτόν· ὁ ἀναληφθεὶς ἐν λαίλαπι πυρὸς ἐν ἅρματι ἵππων πυρίνων…. μακάριοι οἱ ἰδόντες σε καὶ οἱ ἐν ἀγαπήσει κεκοσμημένοι, καὶ γὰρ ἡμεῖς ζωῇ ζησόμεθα.» (Σοφία (Σειράχ, μη΄, 1).

ἈΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Ἦχος δ’.

Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, ἄνωθεν καταπέμψας, Ἐλισαίῳ τὴν χάριν, νόσους ἀποδιώκει, καὶ λεπροὺς καθαρίζει, διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.

Αγία Μαρίνα: Βίος και Θαύματα

Η Αγία Μαρίνα γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου του Β’, το 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετά τη γέννησή της, η μητέρα της πέθανε, και ο πατέρας της Αιδέσιος…που ήταν Ιερέας των ειδώλων, την ανέθεσε σε μια χριστιανή γυναίκα, από την οποία η Μαρίνα διδάχθηκε το Χριστό. Όταν έγινε 15 χρονών, αποκαλύπτει στον πατέρα της ότι είναι χριστιανή. Έκπληκτος αυτός απ’ αυτό που άκουσε, με μίσος τη διέγραψε από παιδί του.

Μετά από καιρό, έμαθε για τη Μαρίνα και ο έπαρχος Ολύμβριος, που διέταξε να τη συλλάβουν για ανάκριση. Όταν την είδε μπροστά του, θαύμασε την ομορφιά της και προσπάθησε να την πείσει με κάθε τρόπο να αρνηθεί το Χριστό και να γίνει σύζυγος του. Μάταια, όμως. Η Αγία Μαρίνα σε κάθε προσπάθεια του Ολυμβρίου αντέτασσε τη φράση: «Είμαι χριστιανή».

Τότε ο σκληρός έπαρχος διέταξε να την ξαπλώσουν στη γη, και την καταξέσχισε άσπλαχνα με ραβδιά τόσο, ώστε η γη έγινε κόκκινη από το αίμα που έτρεξε. Έπειτα, ενώ αιμορραγούσε, την κρέμασε για πολλή ώρα και μετά τη φυλάκισε.Μέσα στην φυλακή μάλιστα συνέβη το εξής: ο διάβολος μεταμορφωμένος σε άγριο δράκοντα, προσπάθησε να κάνει την αγία να φοβηθεί. Αυτή όμως προσευχήθηκε στον Θεό και αμέσως ο δράκοντας άλλαξε μορφή και έγινε ένας μαύρος σκύλος και τότε η αγία άρπαξε ένα σφυρί και χτυπώντας τον στο κεφάλι και την ράχη τον ταπείνωσε. Όταν για δεύτερη φορά την εξέτασε και διαπίστωσε ότι η πίστη της Αγίας Μαρίνας ήταν αμετακίνητη στο Χριστό, την έκαψε με αναμμένες λαμπάδες. Αλλά οι πληγές της με θαύμα έκλεισαν, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί παρευρισκόμενοι να γίνουν χριστιανοί. Μπροστά σ’ αυτόν τον κίνδυνο ο έπαρχος τελικά αποκεφάλισε τη Μαρίνα, που έτσι πήρε το άφθαρτο στεφάνι της αιώνιας δόξας.

Tα άγια λείψανα της φυλάγονταν στην Κωνσταντινούπολη μέχρι την πρώτη άλωση της από τους Λατίνους, το 1204 μ.Χ., ενώ σύμφωνα με άλλες πηγές βρίσκονταν μέχρι το 908 μ.Χ. στην Αντιόχεια και στην συνέχεια μεταφέρθηκαν στην Ιταλία. Σήμερα, τα άγια λείψανα της Αγίας Μαρίνας, φυλάγονται στην Αθήνα, σε ναό που φέρει το όνομα της ενώ η χείρα της έχει μεταφερθεί στη Μονή Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος.

Απίστευτο θαύμα στις ΗΠΑ

Πολλές φορές στην ζωή μας, σαν συνειδητοί Χριστιανοί, επικαλούμεθα τον Θεό και τούς Αγίους Του. Αυτό λοιπόν έκανε και μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις της πριν δύο χρόνια, για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευχαιμία. Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού. Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους. Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο μοναστήρι τής Αγίας Μαρίνας στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της. Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια. Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ. Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση. Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα. Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα. Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφτεί πως δεν είναι ιατρός, Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις. Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου. Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του. Έτσι και έγινε. Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση. Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου. Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση. «Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε: «Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;» . Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό. Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα. Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν. Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν. Η γιατρός είχε εξαφανισθεί… Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα, ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.

Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο .

Απολυτίκιο Ἦχος πλ. α΄.

Μνηστευθεῖσα τῷ Λόγῳ Μαρίνα ἔνδοξε, τῶν ἐπιγείων τὴν σχέσιν πᾶσαν κατέλιπες, καὶ ἐνήθλησας λαμπρῶς ὡς καλλιπάρθενος· τὸν γὰρ ἀόρατον ἐχθρὸν κατεπάτησας στερρῶς ὀφθέντα σοὶ Ἀθληφόρε. Καὶ νῦν πηγάζεις τῷ κόσμῳ τῶν ἰαμάτων τὰ δωρήματα

Στο τραπέζι υπηρετούσε ο Ιωάννης, ο οποίος ετοίμασε ένα πιάτο πιλάφι (που άρεσε πολύ στον Αγά). Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε τον άνδρα της και είπε στον Ιωάννη.

-Πόση ευχαρίστηση θα λάβαινε ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από τούτο το πιλάφι!

Ο Ιωάννης τότε ζήτησε ένα πιάτο πιλάφι για να το στείλει στον αφέντη του στην Μέκκα. Οι συγγενείς ακούγοντας αυτά, γέλασαν.

Ο Άγιος με το πιάτο πήγε στο στάβλο. Εκεί γονάτισε. Με θερμή προσευχή παρακάλεσε τον Θεό να στείλει το φαγητό στον αφέντη του. Πράγματι το πιάτο πήγε στη Μέκκα στο δωμάτιο του Αγά. Ο Ιωάννης επέστρεψε στο τραπέζι και είπε στην οικοδέσποινα, ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα, στον αφέντη. Όταν άκουσαν αυτά τα λόγια οι καλεσμένοι, γέλασαν. 

Όταν γύρισε από τη Μέκκα ο αφέντης, έφερε μαζί του το χάλκινο πιάτο. Οι άνθρωποι του σπιτιού εξεπλάγησαν.  Το θαύμα μαθεύτηκε. Από τότε θεωρούσαν τον Ιωάννη ως άνθρωπο  αγαπητό στο Θεό. Τον έβλεπαν με φόβο και σεβασμό.  Ο Κύριός του και η σύζυγός του τον παρακαλούσαν να φύγει από τον στάβλο.

Εκείνος δεν άλλαξε. Πέρασε την ζωή του με τον ίδιο τρόπο, σαν ασκητής. Εργαζότανε, όπως και πρώτα στην περιποίηση των ζώων. Την νύκτα την περνούσε με προσευχή.

Η κοίμηση του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου

Προαισθανόμενος ο Όσιος το τέλος του, ζήτησε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και γι’ αυτό κάλεσε έναν ιερέα. Ο ιερεύς φοβήθηκε να μεταφέρει φανερά τα Άγια Μυστήρια στο στάβλο. Μετά από Θεία φώτιση, πήρε ένα μήλο, έκρυψε μέσα την Θεία Κοινωνία και έτσι κοινώνησε τον Ιωάννη.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, μόλις κοινώνησε, παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Ήταν στις 27 Μαΐου του 1730 μ.Χ.

Η ανακομιδή του Λειψάνου του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου

Μετά από τριάμισι χρόνια ένας Γέροντας Ιερεύς βλέπει στον ύπνο του τον Άγιο Ιωάννη. Του έλεγε να κάνει ανακομιδή του Λειψάνου του. Το σώμα ήταν άφθαρτο και ευωδίαζε. 

Γεμάτοι από χαρά και αγαλλίαση μετέφεραν με ψαλμούς και ύμνους το Άγιο λείψανο κοντά στο σπίτι του κυρίου του, στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, που ήταν λαξευμένη μέσα σε βράχο και το τοποθέτησαν μέσα σε λάρνακα, κάτω από την Αγία Τράπεζα. Σε αυτόν τον Ναό ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος αγρυπνούσε προσευχόμενος.

Το ιερό λείψανο μεταφέρθηκε στην Εύβοια τον Οκτώβριο του 1924 μ.Χ μαζί με τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας.

Χρ. Γιάννης Φουρλάνος
Δάσκαλος - Θεολόγος

Η Αγία Φιλοθέη «Η Αθηναία» 

Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε το έτος 1522 μ.Χ. στην Αθήνα. Οι γονείς της ονομάζονταν Άγγελος και Συρίγα Μπενιζέλου. Η μητέρα της ήταν στείρα και απέκτησε την Αγία θαυματουργικά.
Οι γονείς της της έδωσαν κάθε δυνατή, για την εποχή εκείνη, μόρφωση. Η Ρηγούλα (ή Ρεβούλα, δηλαδή Παρασκευούλα), αυτό ήταν το όνομά της προτού γίνει μοναχή, μεγάλωνε και ομόρφαινε και στη ψυχή και στο σώμα.

Σε ηλικία 14 χρονών, οι γονείς της την πάντρεψαν, παρά την θέλησή της, με έναν από τους άρχοντες της Αθήνας. Αλλά ο γάμος αυτός δεν ήταν καλός. Μετά τρία χρόνια ο σύζυγός της πέθανε. Η Ρηγούλα ήταν μόλις 17 χρόνων. Οι γονείς της την πίεζαν πάλι να παντρευτεί αλλά εκείνη είχε πάρει την απόφασή της, τον μοναχισμό. Μετά από δέκα χρόνια πεθαίνουν και οι γονείς της και η Ρηγούλα αφιερώνεται στον θεό και παίρνει το όνομα Φιλοθέη.

Οικοδομεί ένα γυναικείο μοναστήρι μετά από όραμα, με αρκετά κελιά, στο οποίο και έδωσε το όνομα του Αγίου Αντρέα για να τον τιμήσει.

Το παράδειγμά της, λοιπόν, να αφιερωθεί στον Χριστό, το ακολουθούν και άλλες νέες. Σε λίγο διάστημα, η μονή έφθασε να έχει διακόσιες αδελφές. Η μονή της Οσίας Φιλοθέης γίνεται πραγματικό λιμάνι για τους πεινασμένους, τα ορφανά, τους γέροντες.
Η Οσία, παρά τις αντιδράσεις των Τούρκων, οικοδομεί διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, νοσηλευτήρια, ορφανοτροφεία. Το έργο της, εθνικό και θρησκευτικό, ξεπέρασε τα όρια της Αθήνας και έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα.

Η όλη όμως δράση της Αγίας Φιλοθέης εξαγρίωσε κάποτε τους Τούρκους. Κάποια στιγμή την συλλαμβάνουν αλλά την τελευταία σχεδόν στιγμή πρόφθασαν κάποιοι Χριστιανοί και καταπράυναν τον ηγεμόνα με διάφορους τρόπους. Έτσι πέτυχαν να ελευθερώσουν την Αγία.

Αφεθείσα πλέον ελεύθερη, η Αγία Φιλοθέη, επέστρεψε αναίμακτη στο μοναστήρι της, όπως επί Μεγάλου Κωνσταντίνου ο μυροβλύτης Νικόλαος και πολλούς αιώνες αργότερα ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Φρόντιζε δε, όχι μόνο για τη σωτηρία της δικής της ψυχής αλλά και των άλλων, αφού τους μεν ενάρετους τους στερέωνε στην αρετή, τους δε αμαρτωλούς τους βελτίωνε ηθικά και τους οδηγούσε στη μετάνοια. Και αποκλειστικά για το σκοπό αυτό πέρασε στη νήσο Τζια (Κέα), όπου προ πολλού είχε οικοδομήσει μετόχι, για να αποστέλλει εκεί τις μοναχές εκείνες που φοβούνταν για διαφόρους λόγους να διαμένουν στην Αθήνα. Μόλις τελείωσε το έργο της εκεί, επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα.

Μια νύχτα, στις 2 Οκτωβρίου του έτους 1588 μ.Χ. ,οι Τούρκοι πήγαν στο μονύδριο που είχαν οικοδομήσει στα Πατήσια. Η Αγία μαζί με άλλες αδελφές έκαναν αγρυπνία για τον άγιο Διονύσιο τον Αεροπαγίτη. Την άλλη μέρα γιόρταζαν την μνήμη του. Πέντε από τους Τούρκους ανέβηκαν στον εξωτερικό τοίχο και πήδησαν μέσα στην αυλή. Μπήκαν στο ναό, όπου άρπαξαν την Αγία και την μαστίγωσαν με μανία και την άφησαν ημιθανή έξω από τη μονή της.

Έξω από το ναό, στα δεξιά της εισόδου του, σώζεται η κολώνα, όπου η Φιλοθέη δέθηκε και μαστιγώθηκε. Οι μοναχές της την μετέφεραν στην κρύπτη της στην Καλογρέζα. Εκεί η Φιλοθέη υποκύπτει στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου 1589 μ.Χ.

Είκοσι ημέρες μετά από την κοίμηση της Αγίας, ο τάφος της ευωδίαζε. Ακόμη, όταν μετά από ένα έτος έγινε η ανακομιδή, το τίμιο λείψανό της βρέθηκε σώο και ακέραιο. Το ιερό λείψανό της βρίσκεται σήμερα στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Πάνω στο μνήμα της βρέθηκαν γραμμένα τούτα τα λόγια: «Φιλοθέης υπό σήμα τόδ' αγνής κεύθει σώμα, ψυχήν δ' εν μακάρων θήκετο Yψιμέδων».

H Φιλοθέη ανακηρύχθηκε αγία επί Oικουμενικού Πατριάρχου Mατθαίου B΄ (1595 - 1600 μ.Χ.).

Απολυτίκιον  Ήχος πλ. α'.

Ἀθηναίων ἡ πόλις ἡ περιώνυμος Φιλοθέην τιμᾷ τὴν ὁσιομάρτυρα καὶ ἀσπάζεται αὐτῆς τὸ θεῖον λείψανον, ὅτι ἐβίωσε σεμνῶς καὶ μετήλλαξε τὸ ζῆν ἀθλήσει καὶ μαρτυρίῳ, καὶ πρεσβεύει πρὸς τὸν Σωτῆρα, διδόναι πᾶσι τὸ θεῖον ἔλεος.

O άγιος Θεοδόσιος «ο κοινοβιάρχης» 

Καταγόταν από τη  Μογαρισσό της Καππαδοκίας, πού ήταν κοντά στα Κόμανα, τον τόπο εξορίας του Ιωάννου Χρυσοστόμου. 

Μικρός μελέτησε την Αγία Γραφή και νεαρός ήρθε να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και έπειτα να μονάσει (451). Ψάχνοντας  περισσότερη ησυχία έφτασε στο νότο, σε κάποιο σπήλαιο μεταξύ Βηθλεέμ και της μονή αγίου Σάββα, στο οποίο σύμφωνα με την παράδοση διανυκτέρευσαν οι τρεις μάγοι, όταν επέστρεψαν από την προσκύνηση του Κυρίου. Εκεί έμεινε για ένα μεγάλο διάστημα ασκούμενος. Έπειτα αποφάσισε να ιδρύσει κοινόβιο. 

Το κοινόβιο αυτό ήταν ένα προκαταρκτικό στάδιο προετοιμασίας, για όσους ήθελαν να γίνουν αναχωρητές. Παράλληλα με την άσκηση για την προσωπική τους τελειοποίηση, οι μοναχοί επιδίδονταν  σε εργασία προς όφελος του πλησίον. 

Η εργασία ήταν απαραίτητος όρος της μοναχικής ζωής. Στην είσοδο του κοινοβίου υπήρχε η επιγραφή: «μηδείς ράθυμος εισείτω» (δηλαδή, κανείς οκνηρός να μην εισέρχεται). Η Μονή απέκτησε το χαρακτήρα ιερής εργαζόμενης πόλης. 

Η μοναχική κίνηση στην Παλαιστίνη βοήθησε στη διάδοση του Χριστιανισμού και στην ανάπτυξη των θεολογικών γραμμάτων. Τα μοναστήρια ήταν κέντρα προσευχής και μελέτης, κι εστίες αντιγραφής πολλών χειρογράφων. Σ’ αυτά συντέθηκαν ύμνοι, διαμορφώθηκε σταδιακά το τυπικό των ακολουθιών, οι νηστείες κι οι γιορτές. 

Ο Όσιος Θεοδόσιος από την προσευχή και την άσκηση, έφθασε σε τόσο ύψος ηθικής τελειότητας, ώστε να επιτελεί με τη χάρη του Θεού, θαύματα. Ο Άγιος είχε κατασκευάσει έναν τάφο για τον εαυτό του, ώστε βλέποντάς τον να ενθυμείται το θάνατο. 

Είχε λάβει από το Θεό το προορατικό χάρισμα Έτσι προείπε την καταστροφή της Αντιόχειας από μεγάλο σεισμό.

Ο Όσιος Θεοδόσιος υπήρξε καθηγητής πολλών μοναχών στην ασκητική ζωή. Τους δεχόταν πατρικά και τους καθοδηγούσε.

Αφού έφθασε σε βαθύτατο γήρας, κοιμήθηκε  ειρηνικά. Η είδηση τῆς κοιμήσεώς του διαδόθηκε σαν αστραπή. Και έτρεξαν πολλοί, λαϊκοί, κληρικοί και μοναχοί και Επίσκοποι, για να ασπαστούν τὸ ἱερὸ λείψανό του, αυτού που στάθηκε για όλους φιλόστοργος πατέρας και προστατευτικός αδελφός.